betekende dat de herinnering aan zijn werk met The Sunsets en hun bijna heroïsche aandeel in het levend houden van de Britse Rock & Roll-vlam van de radar verdween. 

Als de wind gunstiger had gestaan, had hun debuutalbum A LEGEND enkele jaren eerder een volledige Rock & Roll-revival kunnen veroorzaken.  Toen het album in 1970 uitkwam, noemden sommigen het misschien een retro-explosie uit het verleden.  Maar wat deze stoere rockers uit Zuid-Wales betrof, was 'echte' Rock & Roll nooit uitgestorven.  Voor hen was dit geen nostalgische trip, wat waarschijnlijk de reden is waarom het album vandaag goed standhoudt.  Veel hedendaagse artiesten die klassieke Rock & Roll aanpakken, zijn te eerbiedig, de inspanning om het juiste geluid te reproduceren leidt tot een lauwe pastiche.  The Sunsets waren authentiek genoeg, hoewel ze vaak een elektrische bas gebruikten, maar de sleutel tot A LEGEND is de manier waarop ze de muziek aanvielen, vol vertrouwen in hun bekendheid met nummers die al jaren deel uitmaakten van hun livesets.

Opvallend aan A LEGEND is dat, hoewel The Sunsets Shaky's band was, zij niet als een vaag behangetje op de achtergrond aanwezig waren.  Toen Shaky solo ging, stond hij altijd in de schijnwerpers: echter in het Sunsets tijdperk waren de oudere jongens die hem begeleiden net zo cruciaal voor het geluid, niemand minder dan drummer en “af en toe” zanger Rockin' Louie.  In feite, was Louie Shaky’s eerste idool, Louie was vanaf begin jaren 60 zelf de frontman van The Backbeats, een Rock & Roll groep uit Penarth met een grote aanhang in de regio Wales/Cardiff.

Rockin' Louie en zijn band, samen met manager Paul "Legs" Barrett, waren rockers van het eerste uur, echte liefhebbers van de scene sinds de eerste keer dat de Amerikaanse Rock & Roll doorbrak op de Britse kusten, terwijl Michael Barratt, Shaky zijn echte  naam, toegang kreeg tot de muziek via de platencollectie van zijn oudere broers en zussen.  Terwijl zijn tijdgenoten overschakelden op beatmuziek uit het midden van de jaren 60, raakte hij verslaafd aan Rock & Roll uit de jaren 50.  Volgens Paul Barrett (geen familie van Michael) was hij "een jonge jongen die onder de indruk was van Rockin' Louie en The Backbeats", een plaatselijke jongen die vaak opstond om met hen te zingen, en ze noemden hem zelfs Rockin' Louie II.  Dat zou echter niet lang gaan duren ...

EEN LEGENDE IN DE MAAK

excentrieke straatveger die door de straten bij Shaky's huis aan het werk was, zijn bezem vasthoudend als een gitaar terwijl hij verkondigde dat zijn niet bestaande band Shakin' Stevens And The Sunsets zou gaan heten.

De bekendheid van de band groeide snel.  Tijdens de voorprogramma's van The Rolling Stones in het Saville Theatre in Londen in 1969 werd er naar adem gesnakt toen de gordijnen omhoog gingen en de band zich onthulde, zoals een getuige het uitdrukte: "een rockgroep die eruitzag alsof ze rond 1958 regelrecht uit het plaatselijke Paleis waren gestapt met die maffe outfits. " Radio 1-dj John Peel kwam naar een show en bood ze een deal aan op zijn eigen Dandelion-label.  En hoewel ze een album met demo's voor Peel hadden opgenomen, vermoedden ze zijn enthousiasme voor rock als te oppervlakkig.  "We hielden niet van het idee om ‘gewoon’ te zijn."  herinnert zich Rockin' Louie.  en dat was niet hoe we onszelf zagen."

Maar daar was Dave Edmunds een andere producer uit Cardiff, Edmunds, nodigde hen uit om een ​​album op te nemen in zijn Rockfield-studio in Zuid-Wales.  Een echte tempel van de vroege rock, ook al waren zijn eigen uitstapjes daarin zeer individualistisch, hij had The Backbeats gekend.  Dave paste beter bij The Sunsets dan John, en de extra stimulans voor the Sunsets om met hem in zee te gaan waren zijn contacten bij het prestigieuze EMI-label, Parlophone, hij kon ze daar wellicht een platen contract laten tekenen.

Volgens Rockin' Louie vormden de nummers die ze voor Peel hadden opgenomen de basis van het A Legend album, Edmunds dacht aanvankelijk dat hij Rockin' Louie en The Backbeats zou gaan opnemen.  "Dave Edmunds wilde toen niet echt Shaky, hij wilde Louie", herinnert Legs zich.  "Ik zei: 'Nee, Louie is mijn vriend, maar het is Shaky's band'. Dus hij moest Louie meenemen als onderdeel van de deal... Shaky huilde erom in de studio."  Zo gebeurde het wel en Louie zong drie nummers, en een duet met Shaky, het album profiteerde enorm qua textuur en variatie, hoe vervelend dat ook was voor de jonge Shaky ..

Het album begint UP-Tempo en dat blijft bijna de hele tijd zo.  Het is een inspiratie voor het spelen van klassieke Rock & Roll, de nummers zijn kort, zonder te veel instrumentale opvulling.  Sommige van de gekozen nummers zijn vervolgens kroonjuwelen uit de jaren 50 geworden.  Maar in 1970 raakten deze nummers gewoon in de vergetelheid. Rockin' Louie zegt: "We dachten dat we ze echt in leven hielden" Dus stortte de band zich er gewoon in en namen nieuwe meeslepende versies op, met een vloedgolf van energie, enthousiasme en liefde voor de muziek.

Het album begon met Cast Iron Arm, dat eerder Roy Orbison en The Teen Kings-gitarist Peanuts Wilson in 1957 hadden opgenomen. The Sunsets bleven dicht bij het origineel, maar het uiteindelijke effect was gedempt, saxofoon, gitaren en drums versmelten tot een boeiende ritmische muur  van geluid.  Een soortgelijk wazig effect werd bereikt op Jack Scott's klassieker Leroy.  Scott en zijn achtergrondzanggroep The Chantones waren een klasse apart, maar Shaky And The Sunsets gingen op hun eigen manier door om er hun eigen stonewall klassieke vertolking van te maken, Edmunds ondertussen onverbiddelijk in zijn gebruik van echo.  Op Flying Saucers moesten ze er opnieuw tegenaan, er is misschien nooit een opwindender intro voor een rocker uit de jaren 50 geweest dan het sirene-achtige gitaar geluid van Roland Janes en de beukende bekkens van JM Van Eaton die Billy Riley's Sun-origineel aankondigt.  De jongens uit Wales lieten zich daar echter niet door afschrikken en gingen gewoon verder waar ze gebleven waren met Leroy, als een band die publiekswoede opbouwt tijdens een optreden.

Please Mr Mayor, een oud nummer van Roy Clark, had een trapsgewijze rumba-stijl die goed bij The Sunsets paste.  Carl Petersen bleef noot voor noot goed hangen in de prikkende gitaarsolo van Clark, en de sax van Paul Dolan zorgde voor een aanstekelijke ritmische tegenpuls.  Als Shaky soms een beetje ondermaats klonk op deze nummers, bracht het delen van alternatieve coupletten met Rockin' Louie op Lights Out hem ertoe om een ​​versnelling hoger te schakelen.  Tijdens dit nummer was het ook Trevor Hawkins die op ging in een weergaloze pianosolo.  I'll Try, een ballad van Conway Twitty, gaf iedereen een moment om weer een beetje op adem te komen.

De zang van Shaky op I’ll Try was een voorproefje van de toekomstige Shaky, het popidool van miljoenen school meisjes zijn foto op posters, met die memorabele stem, soepel en breekbaar tegelijk. 

Rockin' Louie nam de zangtaken over van Smiley Lewis' op Down Yonder We Go Balling, waarmee hij zijn liefde voor de Rock & Roll-stijl uit New Orleans liet zien.  De warme tonen van Louie, relaxter dan die van Shaky, waren perfect voor het materiaal, dit is dan ook één van de opvallende nummers op het album, het geluid van puur geluk.  Hawkins opnieuw gedenkwaardig op piano,  samen met Dolan's saxofoon, zorgde voor een los en losbandig gevoel.  Dave Edmunds speelde ook mee en tokkelde op de banjo als eerbetoon aan Smiley Lewis. Vervolgens sloot Hawkins de A kant van het album af met zijn eigen compositie, het beukende pianoboogie Hawkins Mood, waarmee ze de geesten van oude keyboard maestro's opriepen.  Het maakte een einde aan wat zo ongeveer de meest opwindende A kant van een Rock & Roll album had kunnen zijn ooit in Groot-Brittannië gemaakt!

Down On The Farm trapte de tweede kant af en hield de standaard hoog, wederom Rockin' Louie op zang voor dit nummer van Big Al Downing.  Legs had het nummer gekozen nadat de legendarische Ted, "Breathless" Dan Coffey, na een van zijn beroemde uitstapjes naar de VS op zoek naar verzamelobjecten, hem de demo had gespeeld die Downing voor Sam Phillips had gemaakt.  De opname van The Sunsets valt op door het snaredrumgeluid, bereikt doordat Edmunds een microfoon onder de snaar plaatste in plaats van voor of naast de microfoon wat normaal gesproken wordt gedaan, nu dus geplaatst boven het drumstel.

Het gecreëerde ratelende drum-effect zou later een kenmerkend geluid zijn op de albums van The Stray Cats en The Polecats die Edmunds 10 jaar later produceerde.  Bovendien was het nummer een pionier in het krachtige snaarbasgeluid dat op die albums te horen was.  Legs onthult dat Edmunds het op dit nummer heeft bereikt door de bas met een drumstick te bespelen. Niet alle tracks op kant 2 van A Legend evenaarde de briljante kwaliteit van de A kant, echter twee versies van treinnummers - eerder onsterfelijk gemaakt door Johnny Burnette And his Rock & Roll trio - slaagden ze er toch in deze te veranderen in kolkende boogie rockers, Shaky met z’n eigen gezaghebbende zang zonder te proberen de maniakale krijsen van Johnny Burnette na te bootsen. Lonesome Train met een prominente plek voor Hawkins z’n piano, maar het hoogtepunt was toch The Train Kept A Rollin'.  Hoe kan iets vergeleken worden met de geniale versie van Johnny Burnette en The Rock & Roll Trio?  Toch slaagde Shaky en The Sunsets er op de een of andere manier in - met pure Rock & Roll een muur van geluid te creëren – waardoor een versie ontstond die staat! en waar ze trots op mogen zijn. Rockin Louie verzorgde de vocals voor de laatste keer op I Hear You Knocking, een ander nummer van zijn held Smiley Lewis. Het album werd afgemaakt door af te sluiten met twee nummers van Chuck Berry namelijk Thirty Days en een verkorte versie van School Days met een vrolijk feestelijk effect. Helaas verkochten nog het album, nog de single, Spirit Of Woodstock / I Believe What You Say, één van de zwakkere nummers van het album …, goed.  Zowel Edmunds als de band hadden Down On The Farm bovenaan gewild.  En door Edmunds ruzie met EMI nadat hij zijn eigen versie van I Hear You Knocking op een ander label had uitgebracht nadat EMI het had afgewezen, raakte de band gevangen in de negatieve gevolgen daarvan en kwam een einde aan de samenwerking.